Liderlik Eğitimleri

Liderlik

https://video.neoskola.net/1738130209868.srt

https://video.neoskola.net/1738130209553.srt

Sıra Dışı Liderlik

https://video.neoskola.net/subtitles/xjgfRPCHzMW4C79yL-tr-1746280470188.srt

Kendimi tanımlamayı aslında çok sevmem, bu tanımlamayı beni takip edenlerin sizlerin yapmasını tercih ederim. Genelde kamuoyu beni sıra dışı bir lider olarak görür. Bunun da sebebi belki de sıra dışı başarıları. Beklenmeyen olaylardaki, beklenmeyen takımlardaki gelen başarılar olarak görülür. Çok kalıplaşmış modellerle başarıya gidileceğine inanmam. O açıdan da herhalde sıra dışı bir lider olarak tanımlandığını düşünüyorum. Şimdi farklı takımlarda benim genelde başarılarımın sıra dışı olmasının sebebi, favori olmayan takımlarda gelen başarılar olduğunu görüyoruz ve birçok kulübünde basketbol tarihinde ilkler olarak görebiliyoruz. Bunun sırrı şu, benim olduğum ortamda, benim liderlik ettiğim bir takımda mutlaka en üst düzeyde başarı geleceğine ben önce kendimi inandırıyorum. Yani çalıştığım formanın rengi benim için önemli değil, o formanın ismi önemli değil. Önemli olan ben oradayım. Yani ben oradaysam, insanlar beni o ekibin başına getirdilerse o zaman benden büyük başarılar bekliyorlar. O zaman ben de öyle bir takım kurmalıyım ki, öyle bir ekip kurmalıyım ki, o insanların kafasındaki ergin ataman bu başarıya ulaşıra ulaşmam gerekir. Onun için burada en önemli faktör bence özgüven. İyi bir lider olmak için tabii ki liderlik yeteneği ama siz bunu birikiminizle, çalışmanızla bunu altına getirmezseniz, o zaman başarıya ulaşamazsınız ve başarıya ulaşmayan hiçbir insanda lider olarak gösterilemez. Onun için tecrübe bence çok önemli ama o tecrübe içinde birikim gerekiyor. Yani tecrübe sadece yaşla veyahut da yapılan, işte geçirilen süreyle alakalı değil bence tecrübe. O noktaya gelinceye kadar yaşadıklarınız, birikimleriniz ve ileriye dönük sürekli olarak araştırmalarınızla oluşan bir unsur. Tecrübe o açıdan bütün bunların bir oluşumu olarak tabii ki başarıya giden yolda çok önemli. Lider tanımlaması da sadece başarılı insanlara verilir. Liderin mutlak surette ekibini iyi seçmesi gerekiyor. Hiçbir işi tek başınıza başaramazsınız. Siz Avrupa'nın dünyanın en iyi hocası da olsanız, en iyi yöneticisi de olsanız, çalıştığınız ekibi iyi seçemezseniz başarıya ulaşamazsınız. Çünkü sonuçta her grup içerisinde herkesin mutlaka bir rolü vardır. O açıdan da lider olarak paylaşım, ama o paylaşımı yapılacak olan kişilerin seçimi de size aittir. Bizim şöyle bir, hep söylediğimiz bir şey vardır. Bir takımın başarısında en önemli faktör nedir diye sorulur bize. En önemli faktör sizin yaptığınız antrenmanlar değildir. Veyahut da sizin maçta yaptığınız bir tane iki tane taktik değişikliği değildir. O size belki o maçı kazandırır. Antrenmanları çok iyi yaparsınız. Belki o hafta siz ekstra bir başarı kazanabilirsiniz. Ama en önemli faktör takımın kuruluşudur, takımın kimyasıdır. O takımın kuruluşunda da herkesin de yıldız olmasına gerek yoktur. Yani siz hepsini bir, işte şunu duyarsınız sporda, takımın kimyası. O şu demektir, herkesin yapacağı işin belli olması ve o işin en iyi elemanının seçilmesi önemlidir. Ondan sonra onları kombine etmek, onları stratejik olarak planlamak da sizin işinizdir. Onun için bir lider mutlaka ekibini kendisi seçmeli ve o ekipteki iş bölümünü paylaştırıp, o iş bölümünü en iyi yapacak insanı oraya koymalı. Siz bir liderseniz o takımın yapacağı her türlü hatanın sorumluluğu sizdedir. Evet, bireysel hatalar olabilir ama sonuçta o hataları sizin üstlenmeniz, takımın size olan güvenini bundan sonraki olaylarda sizi takip etmesini bence çok daha motive eder. Hatasız insan olmaz. Evet, lider az hata yapmalı. Zaten bunun için hep diyoruz ya işte birikim, tecrübe, araştırma. Ama hata yaptığını görebilmek de bence bir bilgi birikimidir. Hata yaptığım zaman geri adım atar mıyım? Evet, atarım. Atacağım geri adımın beni doğru yola sokacağına inanıyorsam, bunu görebiliyorsam. Çünkü bile bile hataya devam etmek veyahut da o hatayı örtbas etmek, bence sonuçta başarıya giderken size engel olur. Ama o geri adımı atarken de o grubun lideri olarak bu sorumluluğu kendi üzerime almaya çalışırım. Örneğin bazen biz beklenmedik bir mağlubiyet alırız. O maçta takım kötü oynamıştır. Hatta takımın kötü oynamasının dışında biz hatalı bir taktik yapmışızdır. Bunu geçen sene oynadığımız, İstanbul'da oynadığımız CSK Moskova maçında bunu yaşadım ben. Maçın son 10 saniyesinde biz öndeydik. CSK Moskova takımı bir sayı attı. Ben orada mola almadım. Mola almak yerine takımı hızlı ucuma çıkartıp, Shane Larkin'in o karambol içerisinde bir sayı çıkartacağına inandım. Ama öyle olmadı. Alan paylaşımını iyi yapamadık mola almadığımız için. Ve Larkin zor bir atış kullanmak zorunda kaldı ve sokamadı o şutu ve biz CSK Moskova'ya bir sayıyla kaybettik. İşte ben basın toplantısına girdiğim zaman bunu Larkin'in başarısız bir atışı olarak değil, ama benim stratejik olarak bir hata yaptığımı belirterek o toplantıdan çıktım. Bu benim için çok önemliydi. Çünkü hem takımımı, oyuncumu ateşe atmamış oldum, hem de o hatayı gündeme getirerek ve o hatadan ders alarak ondan iki ay sonra aynı benzer pozisyon, bu sefer Moskova'daki maçta aynı maçın gidişatı aynı iken, bu sefer son 20 saniye kadar mola alıp, iyi bir oyun çizip, son saniyelerde Larkin'in attığı basketten de rövanşı Moskova'da almayı başardık. Yani o hatadan ben kendim bir ders çıkardım. Ama ekibimi, tabii ki o yapılan hatanın içerisinde Larkin'in de seçimi vardı, Larkin'in de atmış olduğu o kötü suç vardı. Ama ben bunları dışarıda bırakıp, kendim lider olarak o sorumluluğu aldım. Ama bir sonrakinde de bu hatamı telafi edip, bu sefer de başarıya ulaştım. Üst düzey bir yöneticimi asla kendini strese sokmamalı. En zor anlarda bile rahatlamayı başarabilmeliyiz. Stres insanı bir kere hata yapmaya zorlar. Stres risk alma faktörünü ortadan kaldırır. Stresli olduğunuz zaman, siz yemek bile yiyemezsiniz. Ne dersiniz? Çok stresliyim, yemek yiyemiyorum. Ki en doğal ihtiyacınız bu. Onun için yöneticiler bir kere hiçbir zaman, yani gelecek, evet hayatın gerçekleri var hepimiz için. Ekonomik gerçekler, gelecek ile ilgili kaygılar. Ama kaygı sizi hata yaptırır. Ne olursa olsun, stres kelimesini bir kere kitabımızdan çıkartmamız lazım. Yeri geldiğinde, evet şimdi ben bunu söylüyorum diyeceksiniz ki maçlarda da ne kadar streslisin. Sürekli Akem'e bağırıyorsun, oyuncularına fırça atıyorsun. Hayır o bir stres değil. O, orada yapılması gereken bir davranış. Adrenalin yüksek olabilir ama yüksek adrenalin stres değildir. Şimdi sizin lider olarak iş hayatına girdiğiniz andan itibaren, sahaya girdiğiniz andan itibaren artık arkadaşlıklar ikinci planda kalır. Yani iş ve dostluk benim için farklıdır. Şimdi tabii ki burada bir saygı duyma, respect. 20 yıllık bir birliktelik ama o 20 yıl içerisinde o arkadaşım, yakın arkadaşım ve aynı zamanda da iş arkadaşım, yardımcım olabilir. Bu ekipten birisi olabilir. Çok da büyük faydalar da sağlamış olabilir. Ama spor da öyle, iş hayatı da öyle, dinamik bir yaşamın içindeyiz. Önemli olan bugün ne verebildiğimiz. Onun için böyle bir durum olur da 20 yıldır çok büyük faydalar sağlayan bir iş arkadaşımın, hatta benim yakın arkadaşımın artık fayda sağlamadığını görürsem onun iyiliği açısından yolları ayırmamız gerektiğini düşünürüm. Çünkü benim yakın arkadaşımsa o zaman başarısızlıktan en büyük üzüntüyü duyacak olan da onun olması gerekir. Bizim hedefimizde tek bir şey vardır. O da başarı. Onun için o arkadaşımın da başarıda arkadaş olarak pay almasını isterim. Çünkü başarısız olursak o zaman hem arkadaş olarak hem iş yaşantısı olarak başarısız olmuş oluruz. Arkadaşlığımız da bozulur. Ama o açıdan ben hep başarılı olacağına inandığım, gerçek anlamda verim aldığım insanlarla çalışmak isterim. Tek yol var, başarı. Sonuçta hayatımızda, iş yaşantısında siz liderseniz onun sorumluluğu sizdedir. Başarısız olursanız bir de şu var, tabii başarısız olursunuz. Sonunda bunun sorumluluğu sizde olduğunuz için bir sonraki sene o arkadaşınız burada devam eder. Siz o ekibin başında olmazsınız.

ÖZGÜVEN DOĞUŞTAN SAHİP OLUNAN BİR ŞEY DEĞİLDİR, SONUÇTA DOĞDUĞUMUZ ZAMAN HEPİMİZ AYNI BİR BİREY OLARAK DOĞUYORUZ AMA DAHA SONRA İNSANIN TAKİ ÇOCUKLUK YAŞLARINDAN İTİBAREN KENDİNİ GELİŞTİRMESİ, ALDIĞI EİTİM, ARKADAŞ ŞEVRESİ,

bunlar kişinin karakterini oluşturmaya başlar. Ondan sonra insanın bilgi birikimi, tecrübesi arttıkça ve güçlü bir karakterse o zaman özgüven oluşmaya başlar.

Yani özgüvenin altı çok doludur. Şunu söyleyemeyiz, ben doğuştan özgüvenli doğdum. Yok, ondan sonraki süreçte kendini ne kadar daha iyi yetiştirebiliyorsan, iyi okullarda okuyup ve sadece okumak da yeterli değil, araştırabiliyorsan, kendini sürekli olarak geliştirebiliyorsan o zaman o bilgi birikimi sende bir özgüven yaratır.

Bu bence önemli bir konu. Demek ki özgüven daha sonra elde edilebilir bir karakter.

Şimdi bu biraz farklı. Liderlik bence insanın DNA'sında olan bir unsur, en başında. Nasıl ki bugün baktığınız zaman sporcularda da milyonlarca çocuk küçük yaşlarda spor yapmaya başlar.

Sizler, bizler, çocuklarımızın ne kadar çok çalışırlarsa ileride o kadar iyi sporcu olduğunu düşünürüz. Ama işin aslı maalesef böyle değildir. İşin aslında temel nokta yetenektir.

Yani bir sporcu şayet yetenekliyse o zaman üzerine yapacağı çalışmalarla daha iyi bir sporcu ve hatta yıldız sporcu olabilir. Ama işte bu yetenek nereden geliyor? Yetenek DNA'dan geliyor.

Bence liderlik de DNA'sında insanın karakterinde olan bir özellik. Tabii ki daha sonra biraz önce konuştuğumuz gibi özgüven daha sonra bilgi birikimiyle oluşuyor.

İşte o özgüven oluştuktan sonra da o DNA'dan gelen liderlik vasfı öne çıkıyor.

Şimdi liderlik biraz önce daha önce de birçok konuşmamda bahsettiğim gibi aslında DNA'da yani aynen sporcuların yeteneği, sanatçıların yeteneği gibi insanın DNA'sında olan bir şey olduğunu düşünüyorum ben.

Tabii bununla birlikte cesaret de ön plana çıktığı zaman ama tabii bu hani hep şunu söylerim ben, cahil cesaret değil.

DNA, bilgi birikimi, tecrübe ve ondan sonra da cesaret. Bütün bunların birleşmesiyle iyi bir lider olunabiliyor. İşte bunun da özelliklerini görebiliyoruz.

Sporda ilk yöneticilik deneyimi aslında lisede kazandım. Evet, sınıfta da sınıf başkanlığı yaptığım yıllar olmuştu ortaokulda, lisede ama lise takımını kurmak ve yıllarca engellenmiş,

yani orada basketbol oynanması istenmeyen bir ortamda hele ki ilk randevumda okul müdürü tarafından reddedilmişken buna ısrarcı olup bu takımın kurulması ve orada turnuvalara yani okul müsabakalarına katılmasıyla birlikte ilk deneyimi yapmış oldum.

Yani ben şuna inanıyorum, o yaşlarda bile inanıyormuşum, hiçbir zaman olmayacak bir şeyi istemeyeceksin ama olacağına inandığım bir şey reddolulduğu zaman da geri adım atmayıp onu olur yapabilmek için de sonuna kadar mücadele edeceksin.

Ta 17 yaşından bugün geldiğim 55 yaşına kadar yani %99 bunu başardığımı görebiliyorum. Şimdi ben daha lise yıllarında da aslında hayatım hep okul, aile ve basketbol üzerine şekillenmişti.

Fakat işte o zamanlar ben Eczacıbaşı, Türkiye'nin en önemli altyapısının olduğu kulüptü. Eczacıbaşı'nın genç takımında oynuyordum ve İtalya Lisesi'nde okuyordum. İYİ'de bir öğrenciydim. Aynı zamanda İYİ'de bir altyapı oyuncusuydum.

Ama şöyle bir eksiklik görüyordum ben. Evet kulübe gidiyordum, oynuyordum ama bizim okulda da mesela çok güzel bir o zaman açık hava sahamız vardı. Fakat okulda basketbol oynanmıyordu.

Bunu ben işte beden eğitimi öğretmenlerimize sorduğumuz zaman da işte basketbol sahasının müdür tarafından, müdürlük tarafından kapatıldığını, 3-4 yıldır onun için oynanmadığını, geçmişte bir öğrencinin orada işte bir kolunu kırdığını, ondan sonra da yönetimin böyle bir karar aldığını söylemiştim.

Ben de tabii ki okulumu çok seviyordum, basketbolu da çok seviyordum ve işte teneffüslerde biz arkadaşlarımızdan işte bahçede yani basketbol sahası hep kapalıydı o zamanlar. Bahçede teneffüs yerinde işte kendi içimizde şöyle yaptığımız plastik küçük toplarla futbol oynuyorduk.

Bir gün şunu düşündüm, neden benim okulumda da iddialı bir basketbol takımı olamaz diye ve direkt olarak müdürden randevu aldım, müdüre çıktım ve dedim ki ben şu anda biliyorsunuz Türkiye'nin en önemli altyapı kulüplerinden, kulübünde oynuyorum Eczacıbaşı'nda.

O takımın da kaptanıydım ben, yıldız takımda, genç takımda. Okulda da mutlaka bir takım kurmak istiyorum ve bizim çok da güzel bir bahçemiz var. Bu bahçenin de artık açılmasını istiyorum dediğimde müdür bana bunun olamayacağını çünkü sonuçta bir yönetim kararı alındığını söyledi.

Ben de ama artık bunu kafaya koymuştum ve bir hafta sonra bir kez daha randevu aldım ve diğer arkadaşlarımın da bunu çok istediğini, bunun öncülüğünü benim yapacağımı ve tüm organizasyonun işte oraya gelecek olan öğrencilerin, izleyecek olan öğrenci arkadaşlarımın nerelerde nasıl oturabileceğini,

bunun okula aynı zamanda sportif anlamda da sosyal anlamda da çok ciddi katkılar olduğunu belirttim ve peki dedi bir deneyelim bakalım dedi. Hemen arkadaşlarımı topladım, bir takım kurdum. O zamanki beden eğitimi öğretmenimizden de rica ettim.

Siz dedim, eski bir voleybol oyuncusuydu. Ergin ben basketboldan çok anlamam dediğinde merak etme dedim. Ben Eczacıbaşı'nda çok iyi antrenörlerle çalışıyorum. Ben sana yardımcı da olacağım hocam dedim.

Ve hemen bizim yakınımızda olan Sembena Lisesi'yle bir hazırlık maçı aldım ve orası bir şölen haline dönüştü. İtalyan Lisesi'nde de bir takım oldu. O takımda başka kulüplerin altyapısında oynayan 2-3 tane daha arkadaşım vardı.

Şimdi tam takımlarını hatırlayamayacağım ama takımlarda oynama şansı olmayıp da sadece okul sporuyla da mutlu olan arkadaşlarım için de bence çok güzel bir başlangıç oldu ve ben ayrıldıktan sonra mezun olduktan sonra da İtalyan Lisesi basketbol takımı okullar müsabakalarında sürekli olarak yer aldı.

Zaten sanırım arkadaşlarım da okul yıllığını ben biraz böyle geçmişe takılı kalmayı çok sevmem açıkçası. Hep ileriyi düşünürüm. Bundan işte 4-5 sene önce artık gitgide daha popüler hale gelince arkadaşlarım o dönemden lise arkadaşlarımdan birkaçı işte beni buldular ve

Ergin sende yıllık var mı dediler o senenin yıllığı. Yoktu bende çünkü zaman içerisinde aradan geçmiş 30 yıl kaybolmuştu. Sana bir yıllığı göndereceğiz lütfen bir okur musun dediler.

Yıllıkta baktım ki ta o yaşlarda yani 17 yaşındayken ben arkadaşlarım benim basketbola olan ilgim sebebiyle temenni olarak inşallah ileride Türk basketbol tarihinde bir çığır açarsın yazmışlar.

Yani çok şükür evet ben tabii ki böyle bir iddiada bulunamam bir çığır açtım diyemem ama Türk basketbolun tarihinde ilkler denildiği zaman o kitapta birçok noktada olduğumu görebiliyorum. Genç arkadaşlara bugün önlerine bir örnek olduğumu görebiliyorum.

Demek ki insan bazen kendi içinde farkındalığı olamayabiliyor genç yaşlarda ama etrafı.

Bu da benim için hakikaten bir sürpriz olmuştu ve

şöyle düşündüm. Demek ki hakikaten o yaşlarda

o zamanlar başlamışım. Bu bilinç altında

Evet şöyle bir anım da var. Buradan tabii

çok önemli katkılar verdi. Basketbolun Türkiye'de sevildiği yıllarda

onun o heyecanı tüm halkımıza, gençlere

Ama tabii bilinmeyen de bazı şeyler var. İsmet Badem

yolumuz, ben Eczacıbaşı altyapısından

ayrıldığım zaman A takıma çıkamadığımda

antrenörüydü. Yıllarca orada artık o kulüp sanki

İsmet abi'nin kulübü gibiydi ki Yeşilyurt önemli bir kulüptü.

yüzme sporları, tenis ama bir taraftan da basketbol takımında da

oynamam için ikna etti. Ben de zaten o dönemlerde

Bugünkü koşullarda Türkiye 3. Ligi diyebileceğimiz birlikte oynuyorduk.

pardon dedim bir şey söylemek istiyorum.

bu maçı kazanabileceğimizi düşünüyorum dedim ve ona

bilgi birikimim yani Eczacıbaşı'nda tabii çok önemli hocalarla

Liderliğe Giden Yol

https://video.neoskola.net/subtitles/LG52rHE6WGFCu5voY-tr-1746301865072.srt

ÖZGÜVEN DOĞUŞTAN SAHİP OLUNAN BİR ŞEY DEĞİLDİR, SONUÇTA DOĞDUĞUMUZ ZAMAN HEPİMİZ AYNI BİR BİREY OLARAK DOĞUYORUZ AMA DAHA SONRA İNSANIN TAKİ ÇOCUKLUK YAŞLARINDAN İTİBAREN KENDİNİ GELİŞTİRMESİ, ALDIĞI EİTİM, ARKADAŞ ŞEVRESİ, bunlar kişinin karakterini oluşturmaya başlar. Ondan sonra insanın bilgi birikimi, tecrübesi arttıkça ve güçlü bir karakterse o zaman özgüven oluşmaya başlar. Yani özgüvenin altı çok doludur. Şunu söyleyemeyiz, ben doğuştan özgüvenli doğdum. Yok, ondan sonraki süreçte kendini ne kadar daha iyi yetiştirebiliyorsan, iyi okullarda okuyup ve sadece okumak da yeterli değil, araştırabiliyorsan, kendini sürekli olarak geliştirebiliyorsan o zaman o bilgi birikimi sende bir özgüven yaratır. Bu bence önemli bir konu. Demek ki özgüven daha sonra elde edilebilir bir karakter. Şimdi bu biraz farklı. Liderlik bence insanın DNA'sında olan bir unsur, en başında. Nasıl ki bugün baktığınız zaman sporcularda da milyonlarca çocuk küçük yaşlarda spor yapmaya başlar. Sizler, bizler, çocuklarımızın ne kadar çok çalışırlarsa ileride o kadar iyi sporcu olduğunu düşünürüz. Ama işin aslı maalesef böyle değildir. İşin aslında temel nokta yetenektir. Yani bir sporcu şayet yetenekliyse o zaman üzerine yapacağı çalışmalarla daha iyi bir sporcu ve hatta yıldız sporcu olabilir. Ama işte bu yetenek nereden geliyor? Yetenek DNA'dan geliyor. Bence liderlik de DNA'sında insanın karakterinde olan bir özellik. Tabii ki daha sonra biraz önce konuştuğumuz gibi özgüven daha sonra bilgi birikimiyle oluşuyor. İşte o özgüven oluştuktan sonra da o DNA'dan gelen liderlik vasfı öne çıkıyor. Şimdi liderlik biraz önce daha önce de birçok konuşmamda bahsettiğim gibi aslında DNA'da yani aynen sporcuların yeteneği, sanatçıların yeteneği gibi insanın DNA'sında olan bir şey olduğunu düşünüyorum ben. Tabii bununla birlikte cesaret de ön plana çıktığı zaman ama tabii bu hani hep şunu söylerim ben, cahil cesaret değil. DNA, bilgi birikimi, tecrübe ve ondan sonra da cesaret. Bütün bunların birleşmesiyle iyi bir lider olunabiliyor. İşte bunun da özelliklerini görebiliyoruz. Sporda ilk yöneticilik deneyimi aslında lisede kazandım. Evet, sınıfta da işte sınıf başkanlığı yaptığım yıllar olmuştu ortaokulda, lisede. Ama lise takımını kurmak ve yıllarca engellenmiş yani orada basketbol oynanması istenmeyen bir ortamda hele ki ilk randevumda okul müdürü tarafından reddedilmişken buna ısrarcı olup bu takımın kurulması ve orada turnuvalara yani okul müsabakalarına katılmasıyla birlikte ilk deneyimi yapmış oldum. Yani ben şuna inanıyorum, o yaşlarda bile inanıyormuşum. Hiçbir zaman olmayacak bir şeyi istemeyeceksin ama olacağına inandığım bir şey reddolulduğu zaman da geri adım atmayıp onu olur yapabilmek için de sonuna kadar mücadele edeceksin. Ta 17 yaşından bugün geldiğim 55 yaşına kadar yani %99 bunu başardığımı görebiliyorum. Şimdi ben daha lise yıllarında da aslında hayatım hep okul, aile ve basketbol üzerine şekillenmişti. Fakat işte o zamanlar ben Eczacıbaşı, Türkiye'nin en önemli altyapısının olduğu kulüptü. Eczacıbaşı'nın genç takımında oynuyordum ve İtalya Lisesi'nde okuyordum. İYİ'de bir öğrenciydim. Aynı zamanda İYİ'de bir altyapı oyuncusuydum. Ama şöyle bir eksiklik görüyordum ben. Evet kulübe gidiyordum, oynuyordum ama bizim okulda da mesela çok güzel bir o zaman açık hava sahamız vardı. Fakat okulda basketbol oynanmıyordu. Bunu ben işte beden eğitimi öğretmenlerimize sorduğumuz zaman da işte basketbol sahasının müdür tarafından, müdürlük tarafından kapatıldığını, 3-4 yıldır onun için oynanmadığını, geçmişte bir öğrencinin orada işte bir kolunu kırdığını, ondan sonra da yönetimin böyle bir karar aldığını söylemiştim. Ben de tabii ki okulumu çok seviyordum, basketbolu da çok seviyordum ve işte teneffüslerde biz arkadaşlarımızdan, işte bahçede yani basketbol sahası hep kapalıydı o zamanlar. Bahçede teneffüs yerinde işte kendi içimizde şöyle yaptığımız plastik küçük toplarla futbol oynuyorduk. Bir gün şunu düşündüm, neden benim okulumda da iddialı bir basketbol takımı olamaz diye. Ve direkt olarak müdürden randevu aldım, müdüre çıktım ve dedim ki ben şu anda biliyorsunuz Türkiye'nin en önemli altyapı kulüplerinden, kulübünde oynuyorum Eczacıbaşı'nda. O takımın da kaptanıydım ben Yıldız takımda, genç takımda. Okulda da mutlaka bir takım kurmak istiyorum ve bizim çok da güzel bir bahçemiz var. Bu bahçenin de artık açılmasını istiyorum dediğimde müdür bana bunun olamayacağını çünkü sonuçta bir yönetim kararı alındığını söyledi. Ben de ama artık bunu kafaya koymuştum ve bir hafta sonra bir kez daha randevu aldım ve diğer arkadaşlarımın da bunu çok istediğini, bunun öncülüğünü benim yapacağımı ve tüm organizasyonun işte oraya gelecek olan öğrencilerin, izleyecek olan öğrenci arkadaşlarımın nerelerde nasıl oturabileceğini, bunun okula aynı zamanda sportif anlamda da sosyal anlamda da çok ciddi katkılar olduğunu belirttim ve peki dedi bir deneyelim bakalım dedi. Hemen arkadaşlarımı topladım, bir takım kurdum. O zamanki beden eğitimi öğretmenimizden de rica ettim. Siz dedim, eski bir voleybol oyuncusuydu. Ergin ben basketboldan çok anlamam dediğinde merak etme dedim. Ben Eczacıbaşı'nda çok iyi antrenörlerle çalışıyorum. Ben sana yardımcı da olacağım hocam dedim. Ve hemen bizim yakınımızda olan Sembena Lisesi'yle bir hazırlık maçı aldım ve orası bir şölen haline dönüştü. İtalyan Lisesi'nde de bir takım oldu. O takımda başka kulüplerin altyapısında oynayan 2-3 tane daha arkadaşım vardı. Şimdi tam takımlarını hatırlayamayacağım ama takımlarda oynama şansı olmayıp da sadece okul sporuyla da mutlu olan arkadaşlarım için de bence çok güzel bir başlangıç oldu ve ben ayrıldıktan sonra mezun olduktan sonra da İtalyan Lisesi basketbol takımı okullar müsabakalarında sürekli olarak yer aldı. Zaten sanırım arkadaşlarım da okul yıllığını ben biraz böyle geçmişe takılı kalmayı çok sevmem açıkçası. Hep ileriyi düşünürüm. Bundan işte 4-5 sene önce artık gitgide daha popüler hale gelince arkadaşlarım o dönemden lise arkadaşlarımdan birkaçı işte beni buldular ve Ergin sende yıllık var mı dediler o senenin yıllığı. Yoktu bende çünkü zaman içerisinde aradan geçmiş 30 yıl kaybolmuştu. Sana bir yıllığı göndereceğiz lütfen bir okur musun dediler. Yıllıkta baktım ki ta o yaşlarda yani 17 yaşındayken ben arkadaşlarım benim basketbola olan ilgim sebebiyle temenni olarak inşallah ileride Türk basketbol tarihinde bir çığır açarsın yazmışlar. Yani çok şükür evet ben tabii ki böyle bir iddiada bulunamam bir çığır açtım diyemem ama Türk basketbolun tarihinde ilkler denildiği zaman o kitapta birçok noktada olduğumu görebiliyorum. Genç arkadaşlara bugün önlerine bir örnek olduğumu görebiliyorum. Demek ki insan bazen kendi içinde farkındalığı olamayabiliyor genç yaşlarda ama etrafı demek ki onu öyle gözlemleyebiliyor. Bu da benim için hakikaten bir sürpriz olmuştu ve şöyle düşündüm. Demek ki hakikaten o yaşlarda kafama bir gün lider bu sektörde lider bir insan olabileceğimi o zamanlar başlamışım. Bu bilinç altında gelişen bir model olmuş. Evet şöyle bir anım da var buradan tabii rahmetle Türk basketbolunun en önemli basketbol yorumcusu İsmet Badem abimi de anmak istiyorum. Türk basketboluna çok önemli katkılar verdi. Basketbolun Türkiye'de sevildiği yıllarda Murat Murataloğlu ile birlikte çok güzel bir ikili oluşturdular ve onun yorumları onun o heyecanı tüm halkımıza gençlere çok güzel yansıdı. Ama tabii bilinmeyen de bazı şeyler var. İsmet Badem tabii ki rahmetli yorumcu olarak aslında basketbol dünyasında buluşmadığı İsmet Badem bir oyuncuydu ama ondan sonra da antrenörlük yapıyordu ve bizim onunla yolumuz ben Eczacıbaşı altyapısından ayrıldığım zaman A takıma çıkamadığımda Yeşilyurt Spor Kulübü'nde birleşti. O zamanlar İsmet abi Yeşilyurt'un efsane antrenörüydü yani yıllarca orada artık o kulüp sanki İsmet abinin kulübü gibiydi ki Yeşilyurt önemli bir kulüptü hem bir sosyal kulüp hem bir yüzme sporları tenis ama bir taraftan da basketbol takımında da İsmet hoca vardı ve beni o takımda oynamam için ikna etti. Ben de zaten o dönemlerde oturduğum semtte Yeşilyurt'tu ve İstanbul Birinci Amatör Küme'de yani bugünkü koşullarda Türkiye Üçüncü Ligi diyebileceğimiz birlikte oynuyorduk. O dönemde hiç unutmuyorum bir hazırlık maçı yapıyorduk galiba Galatasaray Genç Takımı ile bir pozisyon oldu orada ve biz sürekli sayıyorduk maçı kaybetmek üzereydik. Son periyoda geldiğimizde ben orada İsmet abi pardon dedim bir şey söylemek istiyorum ve ona bir taktik söyledim. Abi dedim şöyle yapmamızı ben dedim bu taktiği uygularsak bu maçı kazanabileceğimizi düşünüyorum dedim ve ona daha önceki bilgi birikimim yani Eczacıbaşı'nda tabii çok önemli hocalarla çalışmıştım. Bir takım şeyler anlattım o da aklına yattı ve hemen takımı toplayıp o taktiği verdi ve biz işte 10 sayı gerideyken maçı son periyotta 10 sayı farklı kazandık. Maç bittiğinde soyunma odasına girdiğimizde İsmet abi bana Ergin sen sadece alt takım oyuncusu değil bundan sonra altyapı sorumlususun dediğinde ben o zaman 19 yaşındaydım. Abi nasıl olacak ben hep basketbol oynuyorum dediğimde hayır sen basketbolcu olarak tabii daha da gelişebilirsin ama ben senin çok iyi bir yönetici ve çok iyi bir antrenör olacağına inanıyorum. Çünkü bir bir kere çok doğru bir strateji ile geldin ikincisi de o cesareti gösterip oradaki İsmet Badem çok enteresan bir simaydı yani herkesin çok korktuğu çok çekindiği çok otoriter bir tarzı vardı. Sen gelip bana bunu söyleme cesareti gösterdin ve onun sonunda da biz bu maçı kazandık önemli bir maçtı. Onun için seni kutluyorum dedi ve bana ilk antrenörlük deneyimi orada Yeşilyurt Spor Kulübü'nün altyapısında genç takım antrenörlüğünü vererek başlattı. Benim Yeşilyurt Spor Kulübü'nde daha ilk gençlik yıllarımda almış olduğum bu tecrübe bugün dahi bana faydası oluyor. Zaman zaman maç içinde dahi oyuncularımla o anda yapılacakları böyle kısaca tartışırım ve oyuncumun şayet bir fikri varsa onu dinlerim. Yani şunu söylemem burada lider benim ben ne diyorsam o olur. O anda belki onun güzel bir fikri olabilir ve bu sizin kafanıza yatıyorsa da bu da liderliğin çok önemli özelliklerinden biridir. Özgüven yani orada senin işine müdahale değil. Herkesin zaman zaman tabi ki kurallar çerçevesinde saygı çerçevesinde bir takım fikirleri olabilir. Lider bir insan asla başkalarının fikrinden korkmaz. Oradan gelecek olan çeşitlilikler de senin liderliğini daha güçlendirir. Çünkü sonunda lider sen kazanmak zorundasın. Etrafındaki fikirler de senin fikrini destekleyici hatta bazen karşı çıkıcı ama kazandırıcı bir özelliği varsa onu da kullanmayı bilebilmeli. Şu anda bunu zaman zaman yaşıyoruz. Hiçbir zaman bir otorite zaafı olarak görmüyorum ben. Şimdi benim aslında şöyle bir avantajım oldu. Liderlik de tabi ki şimdi hayat hep bir aşama. Sonuçta siz şirketlere de veyahut da hangi iş alanındaysanız lider olarak giremezsiniz. Bunun bir eğitim süreci var. Ondan sonra o girdiğiniz şirkette veyahut da benim basketbola başladığım takımda çalıştığınız yöneticiler var. Ben çok uzun bir süre Efes Pilsen gibi Avrupa'da basketbolun en kurumsal yaşandığı, en iyi organizasyonun olduğu bir kulüpte çalışma şansına sahip oldum. Aslında şans derken belki de hayat bazen sizi kesiştirir. Ben 22 yaşındaydım Efes Pilsen'de. Alt yapılarda çalışmaya başladığım zaman, A takımda yardımcı antrenör yapmaya başladığım zaman neden beni seçtiler? Yüzlerce, binlerce antrenör içerisinde. Demek ki benim o güne kadar eğitim alanımda, kendimi geliştirmek alanında yaptıklarım da böylesine kurumsal bir kulübün dikkatini çekmiş. Yani şunu demek istiyorum, hiçbir zaman tepeden inme bir lider olamazsınız. Benim ama geçmişte yaptığınız çalışmalar size o yolu açacaktır. Şimdi ben o dönemde yedi sene, sekiz sene çok önemli bir antrenörle çalıştım. Onun yardımcılığını yaptım. Aydın Öz gibi Türk basketbolunun efsanesi, Türkiye'de basketbol devrimini yapan bir hocayla çalıştım. Ve biz o dönemde Türkiye'de bir basketbol devrimi yaptık. İlk kez Avrupa'da kulüpler düzeyinde bir final oynadık Torino'da ariş takımıyla. Ondan üç sene sonra Avrupa'nın en önemli kupalarından birisi Koraç Kupası'nı kazandık. İşte Eurolig'in o Peter Naumovski'li, Ufuk Sarıcalı, Tamer Uyguşlu, Volkanlı takımıyla Eurolig'in en önemli takımlarından biri haline geldik. Ben o dönemde hep ikinci adam durumundaydım. Şimdi tabii ki buradan tekrar birinci adamla işte biraz önce liderlikte bahsetmiş olduğum risk almak, korkak olmamak, artık ikinci adamlık pozisyonunda gelebileceğim en üst noktaya geldiğimi hissettiğim anda da bana gelen birinci adamlık teklifini daha ben 30'lu yaşlarda ben A takım antrenörü olduğum zaman baş antrenör olduğum zaman 31 yaşında Türk Telekom PTT takımından antrenörlük teklifi aldım ve bunu kabul ettim. Bu çok büyük bir riskti benim hayatım açısından çünkü Avrupa'nın en kurumsal, en organize bir kulübünden üstelik de Koraç Kupası'nı kazandığımız yılın hemen o sezonun sonunda daha bir Türkiye'de orta sıralarda yer alan, daha mütevazi bir takımın baş antrenörlüğünü kabul etmiştim. O takımda da iki tane benden büyük oyuncu vardı Mirko Milicevic ve Riki Vinsov. Aslında vardı derken yoktu, ben transfer ettim onları. Çünkü inanıyordum onlara ve o kadar büyük bir özgüvenim vardı ki hani benden büyük yaşlarına hiç bakmadım, benim için önemli değildi. Kendimi hazır hissediyordum, altyapılarda çok iyi bir çalışma yapmıştım. Üst üste gençler seviyesinde altı tane, yedi tane şampiyonluğum vardı ve çok iyi bir eğitim almıştım Aydın Örs'ün yanında. Onun için ben oyuncuların yaşlarına bakmadım, ne kadar yıldız olduklarına bakmadım ve onlarla da ondan sonra tabii çalışma düzeninde de iki farklı metot izledim. Bir, sağ dışında onlarla arkadaş oldum. Onlarla beraber gezdim, onlarla beraber yemeğe gittim, onlarla beraber akşamları eğlenmeye gittim. Ama sahaya çıktığımız zaman da şimdikinden de daha tabii insan biraz daha tecrübe kazandıkça belki biraz daha yumuşuyorsunuz, biraz daha tolere edebiliyorsunuz. O dönemlerde ben tabii genç takımdan çıkmanın vermiş olduğu o bir dinamizmle sahaya çıkınca da inanılmaz derecede sert, disiplinli bir hocaydım. Özellikle de burada o dönemlerin önemli oyuncusu Mirko Milicevic uzun yıllarda Türkiye'de oynadı. Ben Milicevic'i transfer ettim, Avrupa'da önemli bir pivotta ama tabii sonuçta Türk Telekom PTT'de bizim öyle büyük bütçelerimiz yoktu. O zaman çok mütevazı iki, iki buçuk milyon dolar bir bütçemiz vardı. Milicevic'i transfer ettim, Milicevic geldi, 145 kilo geldi. Evet, yani kalın bir oyuncuydu, şişman bir oyuncuydu bunu biliyorduk ama normalde işte 120 kilolarda oynayan bir oyuncuydu, 140-145 kilo geldi. Benim de daha ilk başantrenörlük deneyimim, ilk transferim. Oturduk, işte o zamanki başkan, yöneticiler vardı. Şöyle bir baktılar ya, dediler acaba yani bu hoca, biz doğru hocayı mı aldık bir kere? Doğru oyuncudan önce doğru hocayı mı aldık? Çünkü transferi ben yapmıştım. Ama ondan sonra da şunu hatırlıyorum, biz sabahları o dönemde beş hafta, altı hafta, haftada üç gün, dört gün atletizm çalışmaları yapardık. Ankara'da atletizm sahasında zaman zaman da işte parkta koşullar yapardık. Yani Milicevic'in ağlayarak antrenmanı bitirdiği, yalvardığı, işte ben yapamıyorum, işte beni öldüreceksin koç dediğini, yani o saha dışında her gün yemek yediğim oyuncum, saha içinde benim için 17 yaşında, 16 yaşında bir diğer oyuncumdan farksızdı. O çalışmaların sonunda o takım o sene tarihinde ilk kez final oyunu playoff'larda Cumhurbaşkanlığı Kupası'nı kazandı, Euro League'de oynama hakkını elde etti. Milicevic belki kariyerinin sonunda gelmiş gibiydi Telekom'a. O çalışmalardan sonra beş sene daha para kazandı profesyonel düzeyde. Yani herkes mutlu oldu ama ben hiçbir zaman o oyuncuların, o yıldız oyuncuların benden hem yaş olarak hem de kariyer olarak daha önde olduklarını düşünmedim. Çünkü kendime güveniyordum ve o takımın da patronu bendim. Onu bunlara hissettirdim. Siyena'da ben 2000'li yıllarda gittiğim zaman bir anda orta seviyede bir Siena basketbol takımı İtalya'da Avrupa Kupası, o zamanki adıyla Sporta Cup, şimdiki adıyla Euro Cup, yani Avrupa'nın en büyük ikinci kupasında mücadele ediyordu ve hedefi ben şampiyonluk olarak belirlemiştim. Sezona da çok iyi başladık ama ilerleyen dönem içerisinde çok önemli bir oyuncumuz sakatlandı. Şimdi bu durumda da takımda benim daha önce şampiyonluk yaşamış tecrübesi olan ve sezon devam ederken geldiğinde bütün oyuncuların saygı gösterebileceği bir oyuncuya ihtiyacım vardı. Bu isim de bana göre benim daha önce birlikte Efes'te yardımcı antrenörken, Koraç Kupası kazanırken, Efes'in tarihi yıllarında birlikte çalıştığım Peter Naumovski hemen aklıma geldi. Ama şu vardı, Peter Naumovski 36 yaşındaydı o zaman ve o zamanlarda basketbolu bırakmıştı, yani bir yıl olmuştu basketbolu bırakmıştı. Telefon açtım Naumovski'ye, sana ihtiyacımız var dedim. Şaşırdı, geleyim oyuncularla konuşayım, o antrenörlük teklif ediyorum zannetti bireysel olarak. Hayır dedim, sen geleceksin ve takımda oynayacaksın, bizi şampiyon yapacaksın. Koş dedi, ben basketbolu bıraktım bu nasıl olacak dedi. Ben de ona onun bir şampiyon olduğunu ve birlikte geçmiş tecrübelerimize istinaden 1-2 ay içerisinde onu yeniden forma sokacağımızı ve bu takımın aslında zaten şampiyonluk yolunda olduğunu ama mutlaka o kupayı, o son noktayı koyacak olan bir oyuncuya ihtiyacı olduğunu ve bunun da şu anda Avrupa'da tek oyuncunun Naumovski olduğunu belirttim. Naumovski geçmiş yıllarda çok büyük kontratlar oynuyordu Efes Bilsen'de ama açıkçası çok da fazla para da konuşmadı, onun için o övgü dolu ve ondan beklentiler ona o yaşta bence çok iyi geldi ve hakikaten geldi ve hakikaten de tabii ki 2-3 ay bizde oynadı. Final maçında da en son şampiyonluk maçında da MVP oldu, sahanın en iyisiydi ve o kupayı Siena'ya tarihinde ilk kez Avrupa Şampiyonluk Kupası'nın kazanılmasında çok büyük rol oynadı.

https://video.neoskola.net/1738194146821.srt

https://video.neoskola.net/1738194146279.srt

Otoriter bir liderliğin etkisi hiçbir zaman paylaşımcı bir liderlik gibi olmaz.

Önemli olan sizin gruba karşı yaptıkları işi sevdirmeniz.

Bu yaptıkları işin zorluklarının tabii ki farkında olacaklardır.

Ama sonuca ulaştıkları zaman alacakları hazı o yolda ilerlerken

onlara vereceğiniz bir takım paylaşımlarla, bir takım ödüllerle mutlaka sevdirmelisiniz.

Şimdi bir kere iletişimde açık ve net olmak gerekiyor.

Öncelikle grubu topladığınız zaman bir sezon başında hedefleri belirlemeniz gerekiyor.

Her oyuncumdan önce birebir toplantı yaparım daha uçaktan indiği andan itibaren.

Ama bu böyle sıkıcı, bazen otururlar saatlerce bir saat toplantı yaparlar.

Daha oyuncu gelir gelmez ben seni şu mevkide oynatacağım.

Bizim hücum düzenimiz bu, bizim savunma stratejimiz bu.

Hayır. Oyuncuyla geldiği zaman on dakika bir kere

oyuncunun yaşadığımız şehirde nasıl mutlu olabileceğini ona izah etmeye çalışırım.

Benim kişiliğimi, ondan beklentilerimi anlatmaya çalışırım.

Ve ona duyduğum güveni, zaten bu güveni duyduğum için onun bu kadroda yer aldığını hissettiririm.

Ve ondan böyle bir işte 10 dakikalık maksimum 15 dakikalık karşılıklı işte kahve içerek

çok da böyle otoriter bir ortamda, örneğin ofisime geldiyse

ben kendi masamda onun sandalyede değil o misafir koltuğunda oturuyorsa

ben de misafir koltuğuna geçerim ve onunla bir misafirmiş gibi konuşurum.

Ona hem ihtiyaçlarını hem de beklentilerimi paylaşırım.

Bütün oyuncularla bunu yaptıktan sonra da grubu toplayıp

grubun hedefinin ne olduğunu onlara anlatırım.

Ve tabii ki bu hedef hep benim çalıştığım takımlarda hangi platform olursa olsun

yani hangi güçte olursak olalım gerçekçi bir hedef belirleyip

o hedefe yönelmemiz için tabii ki birçok motivasyon konuşmaları, motivasyon toplantıları olur ama

o sezonun başlangıcında o toplantıyı yaparak böyle bir iletişime geçerim.

Daha sonraki dönemlerde de zaman zaman bireysel olarak oyuncularımdan

gene böyle kısa 10-15'er dakikalık toplantılar yapalım.

Bazen tabii ki memnun olmadığım hususlar olabilir.

Hem onları kendilerine söylerim memnun olmadığım hususları

ama bir taraftan da onları down etmeden yani işte ben senden memnun değilim

hani o toplantıdan çıktığı zaman eyvah işte koç benden memnun değil ne olacak

işte ben artık bu takımda oynayamayacak mıyım değil

geliştirmesi için neler yapması gerektiğini ve bizim ona nelere ihtiyacı olduğunu

ondan da mutlaka bu performans düşüklüğündeki sebepleri ondan dinlemek isterim.

Ondan sonra da onunla beraber daha yukarıya çıkıcı bir model bulmaya çalışırım.

Son yıllarda bunun çok bariz bir örneğini de işte hep birlikte

hep kamuoyunun sizlerin takip ettiği Shane Larkin olayında gördük.

Onu kısaca bir özetle anlatmak isterim.

Şimdi Shane Larkin'i biz Anadolu Efes'e transfer ettiğimiz zaman

tabii ki önemli bir transferdi ama NBA'den Boston Celtics'de 15 dakika ortalama ile oynayan bir oyuncuydu.

Baskonya'da oynamıştı ama böyle sıra dışı bir oyuncu değildi.

Biz tabii ki önemli beklentilerle kendisini transfer ettik ama ilk geldiğinde sakat geldi.

Bu arada işte menajerleri sürekli olarak onun Avrupa'da oynamasının doğru olmadığını

NBA takımlarının onun peşinde olduklarını sürekli söylediler.

Ve takımda dakika alamadığı için her oyuncu takımda fazla oynamak ister.

Ama şimdi sizin de adaletli bir yönetim tarzı kim iyiyse antrenmanda onu oynatırsınız.

Ve sonunda da öyle bir noktaya geldik ki artık böyle bir kopma noktasına gelindi.

Çünkü sürekli dışarıdan baskı, kamuoyu baskısı, basın baskısı işte Larkin oynamıyor, Larkin oynamıyor.

Artık kopma noktasına gelinen noktada Larkin'le birebir bir toplantı istedim.

Ve o bir saat içerisinde ona son derece samimi olarak şunu söyledim.

Neden bugüne kadar oynayamadığını bir kere anlattım.

Son dönemlerde antrenmanlardaki performansının iyiye doğru gittiğini

ama zaman içerisinde özgüvenini ve konsantrasyonunu kaybettiğini.

Bunun da sebebinin artık oynayamayacağını Avrupa'da, Efes'te oynayamayacağını düşündüğünü

ve NBA'yi düşündüğünü, menajerlerin sürekli olarak NBA'yi.

Ben de ona şunu söyledim. NBA kapısı sana açık.

Menajerlerin gerçekten sana bir NBA takımı buldularsa

evet bu kulüple bir sözleşmen var, ben yönetimle, başkanla konuşacağım.

Derhal sana kolaylık sağlayacağız, gidebilirsin.

Çünkü ben senin bu takıma faydalı olacağına inanıyorum.

Konsantre olduğun takdirde kafanda git, menajerlerinle konuş.

NBA takımları gerçekten onları sana söylediği gibi hazırlarsa

o zaman gel kulüple konuşalım, anlaşalım.

Ama değilse ben sana bu kapıyı açıyorum.

Hazır durumdasın şu anda, gel bana de ki

koç ben NBA defterini kapattım, ben konsantre oldum.

Efes'te en iyisini oynayıp NBA'ye o şekilde yeniden gitmek istiyorum diye.

Tamam dedi ve ayrıldık. İki gün sonra geldi bana, dedi ki

koç ben düşündüm, çok samimi bir toplantı yaptık senden.

Ben farklı düşünüyordum, senin bana taktığını düşünüyordum.

Hiç beni oynatmayacağını, beni sevmediğini hatta oralara bile geldi.

Ben hem arkadaşlarıma karşı, hem takıma karşı ve sana karşı

kendimi ispat etmek için hazır durumdayım dedi.

NBA defterini kapattım, menajerime de söyledim.

Bu konuşmayı biz iki sene önce yaptık Larkin'den.

O dönemden sonra iki yıldır Larkin Avrupa'nın en iyi oyuncusu oldu.

Larkin ben konuştuğumda İstanbul'da mutsuz olduğunu, huzursuz olduğunu söyledi.

Ben ona tabii ki mutsuz olursun, çünkü o dönemlerde Sinan Erdem'de oynuyoruz, Larkin'in oturduğu yer Sinan Erdem'in hemen yakınında böyle sosyal yaşantının az olduğu bir yerdeydi.

Ona İstanbul'un, sen İstanbul'da işte Boğaz'a gittin mi, Boğaz'daki güzel restoranlara gittin mi, işte alışveriş merkezlerine gittin mi dediğimde hiçbirisinin yapmadığını gördüm yani gelmiş,

orada antrenmana gidiyor, antrenmandan eve gidiyor zaten orada 10 dakika mesafede kendini izole etmiş ve öncelikle sosyal yaşamı sevmesi için ona bir takım adresler verdim.

Ona şehri sevmesini, yani yaşadığı ortamdan mutlu olmasını gerektiğini gösterdim ve nitekim şuraya getireceğim o Türkiye'ye ilk geldiğinde mutsuz olan,

İstanbul'a bir türlü alışamayan, Türk insanıyla iletişimi kuramayan Larkin bir sene sonra Türk milli takımında oynamak istediğini belirtti ve Türk vatandaşı oldu.

Şu anda Türk milli takımın formasını giyecek ve şimdi bakıyorum İstanbul'un her yerini birçok oyuncumdan da daha fazla öğrenmiş durumda.

Geziyor, sosyal hayatı yaşıyor, mutlu ondan sonra sahaya çıktığı zaman da işini iyi yapıyor.

Yani bir oyuncunun, bir şirket çalışanının, bir işçinin mutlu olması için tabii ki ekonomik ortam çok önemli ama iş yaşamının dışında da mutlu olması gerekiyor.

Paylaşımcı Liderlik

https://video.neoskola.net/subtitles/Gp9ruNoYaw8nHe8Gs-tr-1746313140030.srt

Liderlik yetkiyle değil, etkiyle olur. Otoriter bir liderliğin etkisi hiçbir zaman paylaşımcı bir liderlik gibi olmaz. Önemli olan sizin gruba karşı yaptıkları işi sevdirmeniz. Bu yaptıkları işin zorluklarının tabii ki farkında olacaklardır. Ama sonuca ulaştıkları zaman alacakları hazzı o yolda ilerlerken onlara vereceğiniz bir takım paylaşımlarla, bir takım ödüllerle mutlaka sevdirmelisiniz. Şimdi bir kere iletişimde açık ve net olmak gerekiyor. Öncelikle grubu topladığınız zaman bir sezon başında hedefleri belirlemeniz gerekiyor. Her oyuncumdan önce birebir toplantı yaparım daha uçaktan indiği andan itibaren. Ama bu böyle sıkıcı, bazen otururlar saatlerce bir saat toplantı yaparlar. Daha oyuncu gelir gelmez ben seni şu mevkide oynatacağım. Bizim hücum düzenimiz bu, bizim savunma stratejimiz bu. Hayır. Oyuncuyla geldiği zaman 10 dakika bir kere oyuncunun yaşadığımız şehirde nasıl mutlu olabileceğini ona izah etmeye çalışırım. Kulübü anlatmaya çalışırım. Benim kişiliğimi, ondan beklentilerimi anlatmaya çalışırım. Ve ona duyduğum güveni, zaten bu güveni duyduğum için onun bu kadroda yer aldığını hissettiririm. Ve ondan böyle bir işte 10 dakikalık maksimum 15 dakikalık karşılıklı işte kahve içerek çok da böyle otoriter bir ortamdaydı. Örneğin ofisime geldiyse ben kendi masamda onun sandalyede değil o misafir koltuğunda oturuyorsa ben de misafir koltuğuna geçerim. Ve onunla bir misafirmiş gibi konuşurum. Ona hem ihtiyaçlarını hem de beklentilerimi paylaşırım. Bütün oyuncularla bunu yaptıktan sonra da grubu toplayıp grubun hedefinin ne olduğunu onlara anlatırım. Ve tabii ki bu hedef hep benim çalıştığım takımlarda hangi platform olursa olsun yani hangi güçte olursak olalım gerçekçi bir hedef belirleyip o hedefe yönelmemiz için tabii ki birçok motivasyon konuşmaları motivasyon toplantıları olur ama o sezonun başlangıcında o toplantıyı yaparak böyle bir iletişime geçelim. Daha sonraki dönemlerde de zaman zaman bireysel olarak oyuncularımdan gene böyle kısa 10-15'er dakikalık toplantılar yapalım. Bazen tabii ki memnun olmadığım hususlar olabilir. Hem onları kendilerine söylerim memnun olmadığım hususları ama bir taraftan da onları down etmeden yani işte ben senden memnun değilim. Hani o toplantıdan çıktığı zaman eyvah işte koç benden memnun değil ne olacak işte ben artık bu takımda oynayamayacak mıyım değil. Geliştirmesi için neler yapması gerektiğini ve bizim ona nelere ihtiyacı olduğunu ondan da mutlaka bu performans düşüklüğündeki sebepleri ondan dinlemek isterim. Ve ondan sonra da onunla beraber daha yukarıya çıkıcı bir model bulmaya çalışırım. Bu iletişim bence çok önemli. Son yıllarda bunun çok bariz bir örneğini de işte hep birlikte hep kamuoyunun sizlerin takip ettiği Shane Larkin olayında gördük. Onu kısaca bir özetle anlatmak isterim. Şimdi Shane Larkin'i biz Anadolu Efes'e transfer ettiğimiz zaman tabii ki önemli bir transferdi ama NBA'den Boston Celtics'de 15 dakika ortalama ile oynayan bir oyuncuydu. Daha önce Avrupa deneyimi de vardı Baskonya'da oynamıştı ama böyle sıra dışı bir oyuncu değildi iyi bir oyuncuydu. Biz tabii ki önemli beklentilerle kendisini transfer ettik ama ilk geldiğinde sakat geldi. Bir ay takımla beraber çalışamadı. Ondan sonra bir türlü ritme giremedi. Ritme giremediği için mutsuz oldu. Bu arada işte menajerleri sürekli olarak onun Avrupa'da oynamasının doğru olmadığını, yeniden NBA'de ona takım bulduklarını, NBA takımlarının onun peşinde olduklarını sürekli söylediler ve takımda dakika alamadığı için her oyuncu takımda fazla oynamak ister. Ama şimdi sizin de bir adaletli bir yönetim tarzı kim iyiyse antrenmanda onu oynatırsınız. Ve sonunda da öyle bir noktaya geldik ki artık böyle bir kopma noktasına gelindi. Sürekli dışarıdan baskı, kamuoyu baskısı, basın baskısı işte Larkin oynamıyor, Larkin oynamıyor. Artık kopma noktasına gelinen noktada Larkin'le birebir bir toplantı istedim ve yaklaşık bir saat konuştuk. Ve o bir saat içerisinde ona son derece samimi olarak şunu söyledim. Neden bugüne kadar oynayamadığını bir kere anlattım. Son dönemlerde antrenmanlardaki performansının iyiye doğru gittiğini ama zaman içerisinde özgüvenini ve konsantrasyonunu kaybettiğini. Bunun da sebebinin artık oynayamayacağını Avrupa'da, Efes'te oynayamayacağını düşündüğünü ve NBA'yi düşündüğünü. Menejerlerin sürekli olarak NBA'yi, ben de ona şunu söyledim. NBA kapısı sana açık, menajerlerin gerçekten sana bir NBA takımı buldularsa evet bu kulüple bir sözleşmen var, ben yönetimle, başkanla konuşacağım. Derhal sana kolaylık sağlayacağız, gidebilirsin. Ama ben senin gitmeni istemiyorum. Çünkü ben senin bu takıma faydalı olacağına inanıyorum. Konsantre olduğun taktirde kafanda git, menajerlerinle konuş. NBA takımları gerçekten onların sana söylediği gibi hazırlarsa o zaman gel kulüple konuşalım, anlaşalım. Ama değilse ben sana bu kapıyı açıyorum, hazır durumdasın şu anda gel bana de ki, koç ben NBA defterini kapattım, ben konsantre oldum. Efes'te en iyisini oynayıp NBA'ye o şekilde yeniden gitmek istiyorum diye. Tamam dedi ve ayrıldık. İki gün sonra geldi bana dedi ki, koç ben düşündüm dedi. Çok samimi bir toplantı yaptık senden dedi. Ben farklı düşünüyordum dedi, senin bana taktığını düşünüyordum dedi. Hiç beni oynatmayacağını, beni sevmediğini hatta oralara bile geldi, beni sevmediğini düşünüyordum dedi. Ama sen çok dürüst davrandın dedi. Ben hem arkadaşlarıma karşı, hem takıma karşı ve sana karşı kendimi ispat etmek için hazır durumdayım dedi. NBA defterini kapattım, menajerime de söyledim, ben sezonu Efes'te bitireceğim dedi. Bu konuşmayı biz iki sene önce yaptık Larkin'den. O dönemden sonra iki yıldır Larkin Avrupa'nın en iyi oyuncusu oldu. Larkin ben konuştuğumda İstanbul'da mutsuz olduğunu, huzursuz olduğunu söylemişti. Ben ona tabii ki mutsuz olursun çünkü o dönemlerde Sinan Erdem'de oynuyoruz. Larkin'in oturduğu yer Sinan Erdem'in hemen yakınında böyle sosyal yaşantının az olduğu bir yerdeydi. Ona İstanbul'un sen İstanbul'da işte Boğaz'a gittin mi, Boğaz'daki güzel restoranlara gittin mi, işte alışveriş merkezlerine gittin mi dediğimde hiçbirisinin yapmadığını gördüm yani gelmiş. Orada antrenmana gidiyor, antrenmandan eve gidiyor zaten orada 10 dakika mesafede kendini izole etmiş. Ve öncelikle sosyal yaşamı sevmesi için ona bir takım adresler verdim. Ona şehri sevmesini yani yaşadığı ortamdan mutlu olmasını gerektiğini gösterdim. Ve nitekim şuraya getireceğim o Türkiye'ye ilk geldiğinde mutsuz olan, İstanbul'a bir türlü alışamayan, Türk insanıyla o iletişimi kuramayan Larkin bir sene sonra Türk mini takımında oynamak istediğini belirtti. Ve Türk vatandaşı oldu şu anda Türk mini takımı formasını giyecek. Ve şimdi bakıyorum İstanbul'un her yerini birçok oyuncumdan da daha fazla öğrenmiş durumda. Geziyor, sosyal hayatı yaşıyor, mutlu ondan sonra sahaya çıktığı zaman da işini iyi yapıyor. Yani bir oyuncunun, bir şirket çalışanının, bir işçinin mutlu olması için tabii ki ekonomik ortam çok önemli. Ama iş yaşamının dışında da mutlu olması gerekiyor. Sizin de bir lider olarak ona yön göstermeniz de bence çok önemli. Bunu yaptık ve şu anda da son iki yıl içerisinde de Avrupa'nın en önemli oyuncusu konumuna geldi Shane Larkin. Oyuncuyla mutlaka empati kurmalısınız. Yani çalışanınızla sadece oyuncunuzla değil, staffınızla veyahut da sizin malzemecinizle. Empati benim aslında kullandığım en önemli metotlardan birisidir iş hayatında, basketbol. Kendimi oyuncunun yerine koyarım bazı durumlarda. Mesela bazen şu olur, bir program yaparsınız. Siz on günlük bir çalışma, iki haftalık bir çalışma programı yaparsınız. Ve o çalışma programında bunu bir örnekle daha güzel anlatacağım. Yurt dışından, Madrid'den maçtan dönüyorsunuz. Ertesi günde bizim çok yoğun bir programımız var. Senede 85-90 tane resmi maç yapıyoruz. Bazı haftalarda 3 maç yapıyoruz hafta içinde. Madrid'den dönersiniz ve ertesi günde bir lig maçınız vardır. Normal şartlarda siz döndüğünüz anda hemen antrenmana gidip, salona antrenmana gidip... ...yarınki maçın yani bir sonraki maçın hemen çalışmasını yapmanız gerekir. Ama o kadar yorgunsunuzdur ki siz kendiniz. Uçakta şunu düşünürsünüz. Şimdi ben bu kadar yorgunsam bu maçtan sonra takımımın da yorgun olması... Hatta ben fiziksel bir mücadele de veriyorlar. Onların da yorgun olması çok doğal. Şimdi havalimanına indin. İşte bir buçuk saat trafikte akşam saat 5'de indin İstanbul Havalimanı'na. Oradan Sinan Erdem'e gitmek bir, bir buçuk saat. Bandaj yaptın, soyundun. Akşam oldu saat 8.30-9. Evet bu antrenmanı yapmam lazım. Çünkü yarınki maça ama o antrenmanı yapmamam benim için daha iyi. Çünkü ben o antrenmanda sadece programı uygulamak için orada bulunmuş olacağım. Onun için orada bir empati kurarım ve açıkçası o antrenmanı iptal ederim. Bazen mesela geçen sene bunu yaşadık. İşte Milano'ya maça gittik. İyi de bir maç oynadık. Çok zor bir maç kazandık Üst üste. Villar, Fransa'da maç oynadık. Salı günü, çarşamba günü Milano'ya geçtik. Üst üste iki deplasman maçı. Çok zor maç. Ve perşembe günü de Milano'yu yendik. O hafta da bizim lig maçımız 4 gün sonraydı. Pazartesi günüydü. Şöyle bir düşündüm. Yani Milano'ya gelmişiz. Benim sevdiğim bir şehir. İşte İtalyan yemeklerini çok severim. Çık, tarihi yerleri gez. Orada yaşam güzel. Dedim ki keşke bir gün burada fazladan kalabilsem diye düşündüm. Ve aslında ben kalırdım da. Sonuçta o ertesi gün antrenmanımız yoktu. Ama takımı topladım. Ve dedim ki iki gün izinlisiniz. İsteyen takım harici kendisi burada Milano'da kalabilir. Siz pazar günü antrenmanda olun. Gidin yöneticiyle dönüş biletinizi değiştirin. Ama o tamamen sizin kendi inisiyatifinizde. Onlara gidecekleri restoranların kalabilecekleri otellerin daha Milano'yu iyi bildiğim için adresler de verdim. Tabii farklı adresleri onlar kendileri bulsunlar oraya kadar. Otel ve restoran adreslerini verdim. Gece mekan adreslerini onlar zaten bulurlar. Ve ondan sonra döndüğümüz zaman da hepsinin pazar günkü antrenmanda çok mutlu olduğunu, çok büyük bir şevkle antrenman yaptığını gördüm. Onun için programın dışına çıkmak, zaman zaman oyuncularınızı ödüllendirmek, onlarla empati kurmak bence çok önemli. Ve o gün takımın yarısının Milano'da kaldığını duydum. Hatta bazılarıyla ertesi gün dolaşırken yolda da karşılaştım. Genelde iyi niyetim suistimal edilmez. Bu da benim şansımdır. Çalıştığım oyuncuların seçerkenki karakter analizinden yola çıkarım. En sinirlendiğim, en tolere edemediğim şeylerden bir tanesi iyi niyetin suistimal edilmesidir. Buna en sert tepkiyi gösteririm. Ve dediğim gibi çok büyük tepki gösteririm. Çünkü birlikte bir başarıya ulaşmak için en önemli özelliklerden bir tanesi samimi olmak. Kötü niyetin suistimali olabilir mi? Olur. Yani karşınızdaki kötü niyetliyse o zaman siz de bir takım suistimallere girebilirsiniz. Kötü niyette de bunu anlar. Ben ona bunu yaptım. O da işte böyle davrandı. Ama siz iyi niyetliyken karşınızdaki bunu suistimal ederse en ağır şekilde cezalandırırsınız. Ağır ceza ne olur? Kadro dışı bırakırsınız. Veyahut da bir süre o suistimal eden kişiye karşı artık iyi niyetli olmazsınız. Ondan sonra aksine otoriter, hiçbir şekilde taviz vermeyen bir tavır takınırsınız o kişiye karşı. Çalıştığım bütün takımlarda oyuncuları seçerken, kadromu seçerken çok iyi bir karakter analizi ve tabii ki teknik özellik kadar onların takıma uyumu ve paylaşımcı özelliklerini de bakıyorum. Tabii ki zaman zaman sonuçta insanla çalışıyorsunuz. Bazen yanıldığınız durumlar olabiliyor. O yanıldığınız durumlarda da bu şu olabilir. Tamamen kendini düşünen yani takımın dışında kendine bir sadece kendi egosunu, kendi geleceğini düşünen onun dışında umursamaz olan ve mücadeleden kaçtığını gördüğüm bir oyuncuyla da hemen yollarımı ayırırım. Yani öyle bir yıl boyunca çalışmam mutlaka o yolunu ayıracak bir formül bulurum. Buradaki en önemli faktör dediğim gibi paylaşımcı olmama, sürekli olarak kendini düşünme ve mücadeleden kaçan, samimi olmayan benim için en önemli özelliklerden bir tanesi de karşımdaki oyuncuyu ben insan olarak kabul ederim. Ve biz bir iş yapıyorsak samimi olmak çok önemli. Başarısız olabilirsin yani hayatta hep kazanacağım hele ki sporda hep kazanacağım diye bir nokta yoktur. Ama samimi olacaksın. Bir takım sıkıntıların, problemlerin varsa gelip yüz yüze konuşacaksın. Arkadan konuşan, arkadan iş çevirmeye çalışan bir oyuncu tespit edersem anında yollarımı ayırırım. Yeni nesil daha farklı bir lider profili istiyor. Eskiden daha otoriter bir liderlik daha sanki ön planda gibiydi. Şimdi yeni nesil daha paylaşımı daha fazla seviyor. Yeni nesilde teknoloji, dijital bunlar çok önemli. Örneğin siz grubunuzdan, takımınızdan bir WhatsApp grubu kurup onlara zaman zaman WhatsApp üzerinden bir takım mesajlar vermeniz bana göre önemli. Hep bire bir konuşmaya alışkın bir nesil vardı. Bire bir toplantıya alışkın. Şimdi bazı mesajlarınızı onlara direkt WhatsApp üzerinden hatta zaman zaman sosyal medya üzerinden dijital platformlarda da ulaştırabilirsiniz. Bence bundan da ben keyif aldığını düşünüyorum yeni neslin. Yani paylaşımcılığın artık dijital ortamda da etkili olduğunu düşünüyorum. Asla lider olmaz diyebileceğim insan profili tabii ki var. Bir kere korkak bir insan asla lider olamaz. Liderliğin en önemli unsurlarının başında cesaret gelir. Tembel bir insan asla lider olamaz ve paylaşımı yani egoları yüksek olan bir insanda lider olamaz. Herkes liderlerin egolarının çok yüksek olduğunu düşünür. Aslında bu böyle değildir. Çünkü egolu insan sadece etrafına böyle bir ego yayar. Ama başarıya ulaşmak için sizin paylaşımcı olmanız gerekiyor. Onun için tembel, egosu yüksek ve korkak insanlar asla lider olamazlar.

Öğrendiklerinizi ölçmek için bu kısa testi yanıtlayabilirsiniz. Test sonuçları, sertifika durumunuzu etkilemeyecektir.

Ara Test (1)

Lider Yöneticinin Prensipleri

https://video.neoskola.net/1738194494426.srt

https://video.neoskola.net/1738194494120.srt

Her şey iyi giderken, o takıma liderlik etmek, başarıyı sürekli paylaşmak hep kolaydır.

Ama işler biraz sıkıntıya girdiği zaman, takım bazen üst üste iki maç kaybettiği, üç maç kaybettiği dönemler de olabilir.

Veyahut da sizin için sıra dışı oluşan faktörler olabilir.

İşte şu anda hepimizin yaşadığı gibi pandemi dönemi.

İşte buralarda geri adım atmadan ekibinizin sizi izleyebileceği, size güven duyabileceği bir ortam yaratmak durumundasınız.

Bu gibi durumlarda karamsarlığa kapılmadan kendinize güveniyorsanız, cesur ve doğru kararlarla o kötü gidişatı durdurabilmeniz gerekiyor.

Bunun içinde hep dik durmanız gerekiyor.

Çünkü siz lider olarak kabullenmemeniz gerekiyor.

Siz başarıya odaklandıysanız, o zaman yolda karşılaşacağınız zor durumlarda geri adım...

Evet üzülebilirsiniz, hepimiz insanız doğal olarak.

Ama bu üzüntünüzü de bazen dışarıya belli etmemeniz gerekiyor.

Bazen takımınızın kötü durumda olduğunu da görebilirsiniz.

Ama bunu da oyuncularınıza yansıtmadan, aksine pozitif motivasyonla bunu daha iyiye çevirebilmelisiniz.

Biz bunu örneğin pandemi döneminde de yaptık.

Pandemi döneminde herkes bir anda geri adım attı sporda, geri çekildi.

Biz tüm önlemlerimizi alarak bireysel bir şekilde çalışmalarımıza devam ettik.

İleriyi düşünen bir lider olarak ben hiçbir zaman artık maçlar oynanmamalı, bütün maçlar ertelenmeli, lig oynanmamalı demedim.

Bir gün gelecek, yakın gelecekte maçların oynanabileceği bir ortam sağlanacak dedim.

Çünkü sonuçta liderlik şu demek, iyi giderken...

Bunu da tabii ki bir risk de alıyorsunuz.

İşte bu pandemi döneminde biliyorsunuz maçlar durduruldu.

Ondan sonra birçok ligde, birçok Avrupa'da, birçok spor organizasyonlarında bir şekilde maçlar tamamlandı.

Şimdi ben mesela bunun olabileceğini daha liglerin ertelendiği gün bunu düşünmüştüm.

Ve o yönde de hep hem kendimi hem takımımı hazırlamıştım.

Evet, belki bu bizim sektörde, basketbolda bu yapılmadı.

Çünkü biz hiçbir zaman geri adım atan, kaçan bir takım olmadık.

Biz her koşulda hazır, motivasyonu olan bir takım olarak ön plana çıktık.

Üç, dört ay önce herkesin oynanamaz dediği birçok sportif müsabakanın yapıldığını gördük.

Gene liderliğin zaten temel üç noktası ne dedik?

Cesaret bir tanesi, diğerisi de özgüven.

Ben en zor dönemde bile sonunda kazanacağıma inanırım.

Bunu bir cesaret olarak adlandırmak da...

Ama siz biz kazanacağız diyorsunuz, onun için mücadele ediyorsunuz.

Etrafınızdaki insanlara da kazanacağız motivasyonu veriyorsunuz.

O insanlar sizin için ne düşünecekler?

Ben zaten baştan kaybetmeyi kabullendiysem, sonuç zaten kaybetmek olacaktır.

Onun için bence aslında bu belki cesaret diye nitelendiriliyor ama değil.

Yani başarı, şartlar ne olursa olsun başarıya dönüştürecek bir modelin olabileceğine

Zaten ben inanmadığım zaman, o zaman işte artık başarının gelmesi mümkün değildir.

Yani bir ekipte siz lider olarak şartlar zorlaştığı zaman,

bu iş artık yürümez, biz bunu yapamayacağız derseniz,

o zaman zaten yenilgiyi kabul etmiş olursunuz.

Pandemi döneminde ben işte benim çalıştığım Anadolu Efes'in

pazarlama bölümüyle de bir seminer düzenledim, online seminer.

Orada da hep şunu duyuyordum ben işte arkadaşlardan.

İşte pandemi var, şu anda işte restoranlar kapalı, publar kapalı.

İyiler Her Zaman Kazanır

https://video.neoskola.net/subtitles/kCaNRun2qBeJoq6yQ-tr-1746339566872.srt

Her şey iyi giderken, o takıma liderlik etmek, başarıyı sürekli paylaşmak hep kolaydır. Ama işler biraz sıkıntıya girdiği zaman, takım bazen üst üste iki maç kaybettiği, üç maç kaybettiği dönemler de olabilir. Veyahut da sizin için sıra dışı oluşan faktörler olabilir. İşte şu anda hepimizin yaşadığı gibi pandemi dönemi. İşte buralarda geri adım atmadan ekibinizin sizi izleyebileceği, size güven duyabileceği bir ortam yaratmak durumundasınız. Bu gibi durumlarda karamsarlığa kapılmadan kendinize güveniyorsanız, cesur ve doğru kararlarla o kötü gidişatı durdurabilmeniz gerekiyor. Bunun içinde hep dik durmanız gerekiyor. Çünkü siz lider olarak kabullenmemeniz gerekiyor. Yani bu çok önemli. Siz başarıya odaklandıysanız, o zaman yolda karşılaşacağınız zor durumlarda geri adım... Evet üzülebilirsiniz, hepimiz insanız doğal olarak. Ama bu üzüntünüzü de bazen dışarıya belli etmemeniz gerekiyor. Bazen takımınızın kötü durumda olduğunu da görebilirsiniz. Ama bunu da oyuncularınıza yansıtmadan, aksine pozitif motivasyonla bunu daha iyiye çevirebilmelisiniz. Biz bunu örneğin pandemi döneminde de yaptık. Pandemi döneminde herkes bir anda geri adım attı sporda, geri çekildi. Biz ise geri çekilmedik. Biz tüm önlemlerimizi alarak bireysel bir şekilde çalışmalarımıza devam ettik. İleriyi düşünen bir lider olarak ben hiçbir zaman artık maçlar oynanmamalı, bütün maçlar ertelenmeli, lig oynanmamalı demedim. Bir gün gelecek, yakın gelecekte maçların oynanabileceği bir ortam sağlanacak dedim. Ve kendimi buna inandırdım. Çünkü sonuçta liderlik şu demek... İyi giderken... O zaten bir rutine bağlanmıştır. İleriyi görebilmek çok önemli. Bunu da tabii ki bir risk de alıyorsunuz. İşte bu pandemi döneminde biliyorsunuz maçlar durduruldu. İki ay, üç ay oynanmadı. Ondan sonra birçok ligde, birçok Avrupa'da, birçok spor organizasyonlarında bir şekilde maçlar tamamlandı. Şimdi ben mesela bunun olabileceğini daha liglerin ertelendiği gün bunu düşünmüştüm. Ve o yönde de hep hem kendimi hem takımımı hazırlamıştım. Evet, belki bu bizim sektörde, basketbolda bu yapılmadı. Biz bundan zarar gördük. Ama biz kamuoyunda hep takdirini aldık. Çünkü biz hiçbir zaman geri adım atan, kaçan bir takım olmadık. Biz her koşulda hazır, motivasyonu olan bir takım olarak ön plana çıktık. Ve sonunda da şunu gördük. Üç, dört ay önce herkesin oynanamaz dediği birçok sportif müsabakanın yapıldığını gördük. Gene liderliğin zaten temel üç noktası ne dedik? Cesaret bir tanesi, diğerisi de özgüven. Ben en zor dönemde bile sonunda kazanacağıma inanırım. Tabii ki bu şuradan gidiyor. Aslında bu cesaret derken... Bunu bir cesaret olarak adlandırmak da... Evet, her şey çok kötü gidiyor. Ama siz biz kazanacağız diyorsunuz, onun için mücadele ediyorsunuz. Etrafınızdaki insanlara da kazanacağız motivasyonu veriyorsunuz. Peki ya kaybederseniz? O insanlar sizin için ne düşünecekler? Ne düşünüyorlarsa düşünsünler. Ben zaten baştan kaybetmeyi kabullendiysem, sonuç zaten kaybetmek olacaktır. Onun için bence aslında bu belki cesaret diye nitelendiriliyor ama değil. Bu bir kere bir özgüven. Yani başarı, şartlar ne olursa olsun başarıya dönüştürecek bir modelin olabileceğine çok kendimi inandırırım. Zaten ben inanmadığım zaman, o zaman işte artık başarının gelmesi mümkün değildir. Yani bir ekipte siz lider olarak şartlar zorlaştığı zaman... Bu iş artık yürümez, biz bunu yapamayacağız derseniz... O zaman zaten yenilgiyi kabul etmiş olursunuz. Pandemi döneminde ben işte benim çalıştığım Anadolu Efes'in... ...pazarlama bölümüyle de bir seminer düzenledim, online seminer. Orada da hep şunu duyuyordum ben, işte arkadaşlardan. İşte pandemi var, şu anda işte restoranlar kapalı, publar kapalı. Çok ciddi anlamda bir düşüş yaşanıyor satışlarda diye. Ben de şunu söyledim, o zaman daha fazla forsa edin. Yani normal zamandaki pazarlamanızın üstüne çıkın, daha fazla ayağa gidin. Biraz daha fazla promosyonu arttırın. Daha fazla insanları pozitif düşünceye yönlendirin. Nitekim düşündüklerim de çıktı. Yani sonuçta evet belki pandemi bitmedi ama... ...işte yaz aylarında herkes... ...işte Türkiye'de turizm bitti, turizm öldü. İşte nasıl geçecek bu yaz derken... ...yaz aylarında sonuçta Türkiye'de gene kabul edilebilir bir turizm geliri yaşandı. O gelir içerisinde de işte benim çalıştığım kurumun da mutlaka... ...satışlarında mutlaka bir artış... ...yani 4 ay veya 5 ay öncesindeki kanamsar tablonun olmadığını görebiliyorum. İşte bunu önceden görebilmek çok önemli. Yani lider olarak sizin hiçbir zaman negatif düşünmemeniz gerekiyor. Bu liderler için önemli bir özellik. İşler iyi gitmezse B ve C planı yapmam. Çünkü ben işlerin iyi gitmeyeceğine asla inanmam. Ben olduğum yerde işler iyi gitmek zorundadır. Ama hayatın akışı içerisinde sıkıntılar olduğu zaman da... ...o günkü şartlar dahilinde B ve C planlarını devreye sokarım. Şimdi bir kere ekonomik kaygılar, dünyanın yaşamış olduğu ekonomik sıkıntılar... ...ülkemizde zaman zaman ortaya çıkan ekonomi. Gençlerin işte üniversiteden sonra iş bulmaktaki zorlukları ve... ...iş yaşantısında belki de ekonomik olarak beklentilerini karşılayamamaları. Bunlar hayatımızın bir parçası, hayatımızın bir gerçeği. Bizler yönetici olarak gençlere bir kere fırsat verirken... ...onlara mutlaka bu zorlukları gençlik döneminde yaşayıp... ...ondan sonra istedikleri çalışma ortamlarını, istedikleri beklentileri olan... ...ekonomik güce erişebileceklerine olan inancını vermemiz gerekiyor. Onların ufkunu açmamız gerekiyor. Benim bunu kendim bütün hayatım boyunca yaşadım. Ben çok zengin bir ailenin çocuğu olarak okumadım lise yıllarında, üniversite yıllarında. Ben basketbol oynarken altyapılarda babam beni veyahut kendi arabasıyla... ...veyahut da şoförle antrenmanlara yollamadı. Ben kendi imkanlarımla, toplu taşımalarla hep bunları yaptım. Basketbol antrenörlüğüne ben kendim gittim. Federasyonun açmış olduğu kurslara katıldım. Hep kendim çalıştım. Ben bugün Ergin Ataman olurken hiç kimse benim elimden tutmadı, hiç kimse. Ne yaptıysam ben kendim yaptım. İyi çalışarak, hep ileriyi düşünerek, hep benden iyileri gözlemleyerek... ...bugün bile karşımda benden daha iyi, benden daha kariyerli birisi varsa... ...ondan bir takım dersler çıkartarak, onunla bir challenge'a girerek kendimi geliştirmeye çalıştım. Yani bunun için ben gençlerimizin torpil yoksa veyahut da bir tanıdığımız yoksa... ...bir noktaya gelebileceği... Hayır, siz yaptığınız işte kendinizi iyi yetiştirirseniz... ...cesur olursanız ve iyiler her zaman kazanır. Zaman zaman benim de iş yaşantımda, örneğin çalışmadığım dönemler oldu. Başarısız olduğum birkaç yıl oldu ama hiçbir zaman pes etmedim. Bazen haksızlığa uğradığım dönemler de oldu. Bazen birçok sektördeki insanın bana göre haksız bir şekilde beni eleştirdiği... ...beni belki dibe itmek istediği yıllarım da oldu. Ama ben hiçbirisinde de karamsarlığa kapılmadım çünkü hep kendi özgüvenim içinde vardı ve... ...hep şuna inandım, kendimi inandırdım ve çalıştıklarım, arkadaşlarıma da hep bunu söyledim. İyiler her zaman kazanır. Sen şayet iyi bilgi birikimin varsa, işinde iyiysen... ...evet belki o gün şartlar gereği oradan yollanabilirsin, orada beklediğin imkanı sağlayamayabilirsin. Ben bugün en büyük başarıyı kazandığım Anadolu Efes Kulübü'nden, bu benim üçüncü dönemim. İki dönem, burada benim sözleşmem uzatılmadı. Hatta ilk çalıştığım dönemde, ikinci yılımda sezon ortasında bir kan değişikliği gerekiyor diye... ...görevime son verildi. Ama ben hiçbir zaman karamsarlığa düşmedim. Görevime son verildi. İki ay sonra ben, Avrupa'da ilk kez bir profesyonel basketbol takımı çalıştıran bir antrenördüm. Daha 35 yaşındaydım. Çünkü kendime güveniyordum. Hiçbir zaman o psikolojiden, Avrupa'dan, İtalya'dan aldığım teklife gidip de bir korkaklıkla gitmedim. Oraya gittim ve ben buraya geliyorum. Ben bu takımı Avrupa'da zirveye çıkartacağım dedim. Bunu başardım. Efes'ten görevime son verildiği zaman hep şunu söylüyordum kendi kendime. Çünkü Efes benim yuvamdı, yetiştiğim yerdi ve çok inanıyordum. Bir gün geleceğim, ben yeniden geleceğim ve ben burada hiç kimsenin beklemediği... ...Türk basketbolu tarihindeki en büyük başarıları yaşayacağım diye hep bunları düşündüm. Hiçbir zaman geri adım atmadım. Ben artık gönderildim, başarısız oldum diye düşünmedim. Çünkü hep kendime güvendim. İyiler her zaman kazanır.